Βουλή - Αγορεύσεις / Παρεμβάσεις

23-4-2013 Αγόρευση κ. Προκόπη Παυλόπουλου κατά την συζήτηση επί της αρχής, των άρθρων και του συνόλου του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Οικονομικών: «Ρυθμίσεις για την τροποποίηση και τη βελτίωση συνταξιοδοτικών, δημοσιονομικών, διοικητικών και λοιπών διατάξεων του Υπουργείου Οικονομικών».
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:  Το παρακάτω Πρακτικό δεν αποτελεί το τελικό κείμενο, διότι εκκρεμούν ορθογραφικές, συντακτικές και νομοτεχνικές διορθώσεις.

ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ:  Κύριε Υπουργέ, υπερψηφίζω επί της αρχής το σχέδιο νόμου. Επιτρέψτε μου να πω ότι περιέχει σημαντικά στοιχεία, τα οποία είναι βελτιωτικά των όσων έχουν θεσμοθετηθεί μέχρι σήμερα: Θα αναφέρω το θέμα της προκαταβολής της σύνταξης στο άρθρο 1.

Θα ήθελα να αναφέρω παρεμπιπτόντως και τη ρύθμιση την οποία κάνετε στο άρθρο 4, για την εξαίρεση από τη μείωση των αποδοχών των αξιωματικών οι οποίοι είναι σε πολεμική διαθεσιμότητα και είναι ανάπηροι. Είναι εξαιρετικά σημαντικό. Θέλω να σας συγχαρώ πραγματικά για τη γενναιότητα να πάρετε πίσω αυτή τη ρύθμιση, η οποία αφορά τη μείωση των συντάξεων των πεσόντων εν υπηρεσία, των Ενόπλων Δυνάμεων.

Και θα ήθελα να πω και κάτι άλλο -και εδώ θα συμφωνήσω με αυτό που τόνισε και ο κ. Μιχελάκης, ο οποίος είχε και τη σχετική πρωτοβουλία της ερώτησης- επειδή έχω διαβάσει και εγώ διάφορες φωνές, ανεύθυνες παντελώς, οι οποίοι διερωτώνται γιατί πρέπει να γίνονται οι συγκεκριμένες διακρίσεις σε  ορισμένες περιπτώσεις και ιδίως στις Ένοπλες Δυνάμεις. Μην παρασύρεστε, κύριε Υπουργέ -και ορθώς δεν παρασύρεστε- από τέτοιες φωνές, οι οποίες είναι παντελώς ανεύθυνες γιατί δεν ξέρουν ούτε τι εστί εθνικό συμφέρον, ούτε τι προσφέρουν οι Ένοπλες Δυνάμεις και τι προσέφεραν εκείνοι οι οποίοι είναι μάλιστα εν συντάξει και πώς πολλοί από αυτούς έφυγαν μέσα από τις Ένοπλες Δυνάμεις.
Στηρίξτε αυτούς τους ανθρώπους. Ας μάθουμε σ’ αυτό τον τόπο ότι πρέπει να κάνουμε τις διακρίσεις εκεί που πρέπει, ανάλογα με τη συνεισφορά του καθενός στο δημόσιο συμφέρον και να έχουμε τη γενναιότητα να το ομολογούμε, αλλιώς η εξίσωση των πάντων θα οδηγήσει σε μία εξίσωση μετριοτήτων από την οποία πάσχει τούτος ο τόπος για χρόνια ολόκληρα και είναι η «αχίλλειος πτέρνα» του.

Θα μου επιτρέψετε όμως να θίξω δύο σημεία τα οποία επισημαίνει και η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής, απλώς και μόνο για να τα έχετε υπόψη σας όταν θα συζητάμε επί των άρθρων, προκειμένου να κάνετε ενδεχομένως τις απαραίτητες βελτιώσεις.
Το πρώτο σημείο σχετίζεται με το άρθρο 4 στις παραγράφους 12 και 13. Το επισημαίνει και η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής. Είναι το ζήτημα των αναδρομικών αναπροσαρμογών. Ας μην αυταπατώμεθα: Αναδρομικές προσαρμογές σημαίνουν αναδρομικές μειώσεις συντάξεων. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Για να γίνουν αυτές οι αναδρομικές μειώσεις των συντάξεων, πρέπει να τηρηθούν ορισμένοι κανόνες. Αντιλαμβάνομαι την πίεση της τρόικας, αλλά έχω πει και άλλοτε ότι εάν οι απαιτήσεις τους δεν σέβονται το Σύνταγμα, τουλάχιστον ας μάθουν να σέβονται το ίδιο το ευρωπαϊκό δίκαιο το οποίο τούς παραχωρεί και τη σχετική αρμοδιότητα.

Κύριε Υπουργέ, θέλω να τονίσω πως το τι σημαίνει σύνταξη ή κοινωνικοασφαλιστική παροχή δεν προσδιορίζεται μόνο από τις διατάξεις του Συντάγματος. Προσδιορίζεται και από το άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Αυτή η Σύμβαση είναι μέρος του ευρωπαϊκού δικαίου, άρα οιαδήποτε μείωση πρέπει να γίνεται με τήρηση των όρων και του άρθρου αυτού και επομένως της νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Τι έχει πει λοιπόν για το θέμα των συντάξεων; Μάλιστα το σημαντικό, κύριε Υπουργέ, είναι ότι το έχει πει το Δικαστήριο του Στρασβούργου επ’ αφορμή πολλών υποθέσεων που αφορούν Έλληνες. Δεν είναι τυχαίο αυτό. Σας αναφέρω ενδεικτικά τις αποφάσεις: 2000 - Γεωργιάδης κατά Ελλάδος, 2008 – Λαδάς κατά Ελλάδος, 2009 – Αποστολάκης κατά Ελλάδος, 2010 – Αντωνακοπούλου κατά Ελλάδος. Τι είπε σ’ αυτές τις τέσσερις περιπτώσεις; Ναι μεν το άρθρο 1 δεν κατοχυρώνει συγκεκριμένο ποσό συντάξεων, πλην όμως θεωρεί ότι είναι στοιχεία της περιουσίας που προστατεύονται από το άρθρο αυτό και η σύνταξη και οι κάθε είδους κοινωνικοασφαλιστικές παροχές. Η μείωσή τους λοιπόν –και μάλιστα η αναδρομική- μπορεί να γίνεται μόνο με ορισμένους κανόνες.

Το δικαστήριο στις αποφάσεις αυτές που σας ανέφερα -τις οποίες συμπληρώνει η απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας 668/2012 που αφορά το μνημόνιο και είναι ο «μπούσουλας» που πρέπει να τηρεί η Κυβέρνηση πάνω στον τομέα αυτό- λέει ότι μπορεί να γίνεται αυτή η μείωση, αλλά πρέπει να γίνεται για λόγους υπέρτερου δημοσιονομικού, δημόσιου συμφέροντος το οποίο πρέπει μάλιστα να προσδιορίζεται επακριβώς, γιατί πρέπει και το συμφέρον αυτό να ικανοποιείται και οι τρεις βασικές συνταγματικές αρχές να τηρούνται. Εδώ είναι η στάθμιση συμφερόντων που πρέπει να κάνει η Κυβέρνηση και την κάνει η νομολογία ελέγχοντας στη συνέχεια, δηλαδή της ισότητας κατά το άρθρο 4 παράγραφος 1, της προστατευόμενης εμπιστοσύνης και της αναλογικότητας κατά το άρθρο 25 παράγραφος 1 του Συντάγματος. Η νομολογία και του Δικαστηρίου του Στρασβούργου και του Συμβουλίου της Επικρατείας απαιτεί να υπάρχει συγκεκριμένη αναφορά και προσδιορισμός. Και μάλιστα λέει «στην αιτιολογική έκθεση» η 668/2012.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση θα παρατηρήσετε και στις δύο αυτές διατάξεις που σας ανέφερα -και στην παράγραφο 12 και στην παράγραφο 13 του άρθρου 4- ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένη αναφορά και το επισημαίνει αυτό η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής. Η γνώμη μου είναι ότι μπορεί αυτό το πράγμα να γίνει και στα Πρακτικά της Βουλής με δική σας δήλωση, δηλαδή δεν είναι ανάγκη να το λέει η αιτιολογική έκθεση. Η αιτιολογική έκθεση αντικαθίσταται πολλές φορές –και το έχει πει νομολογία- και από τις συζητήσεις στη Βουλή και από τις δηλώσεις του αρμόδιου Υπουργού.

Μέχρι αύριο που θα συζητάμε, προσδιορίστε περισσότερο το συγκεκριμένο δημόσιο συμφέρον, όπως υποδεικνύει η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής. Νομίζω ότι αυτό θα είναι ασφαλέστερο, εφόσον υπάρχει τέτοιο δημόσιο συμφέρον, ώστε η διάταξη αυτή να είναι συνταγματικώς αποδεκτή αλλά και αποδεκτή με βάση το άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Το δεύτερο σημείο που θέλω να επισημάνω αφορά το άρθρο 12 παράγραφος 3. Είναι το περίφημο θέμα των ιδιωτικών ελεγκτικών εταιρειών. Ορθώς τονίσατε ότι βελτιώνετε τη ρύθμιση που υπάρχει και τη βελτιώνετε γιατί, σύμφωνα με τη ρύθμιση που φέρνετε, σε σχέση μ’ αυτό που ίσχυε, σε ιδιωτική ελεγκτική εταιρεία μπορεί να ανατεθεί ο δημοσιονομικός έλεγχος, αλλά ύστερα από εισήγηση της ΕΣΕΛ και αίτημα του αρμόδιου διευθυντή, μόνο κατ’ εξαίρεση.

Στην περίπτωση όμως αυτή σας είπα να προσέξετε την επισήμανση της Επιστημονικής Υπηρεσίας. Σύμφωνα με την πάγια νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, οι έλεγχοι αυτοί, επειδή αφορούν είδη τα οποία σχετίζονται με προσωπικά δεδομένα όπως είναι, για παράδειγμα, το φορολογικό ή το επιχειρηματικό απόρρητο, θεωρείται ότι πρέπει να γίνονται από υπηρεσίες που ανήκουν στο στενό πυρήνα του κράτους. Σύμφωνα με την 1511/2002 απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, δεν μπορεί να εκχωρηθεί αυτή η αρμοδιότητα παντελώς, δηλαδή δεν μπορεί να απεκδυθεί το κράτος της αρμοδιότητας αυτής που ανήκει στο στενό του πυρήνα και είναι θέμα άσκησης κυριαρχίας.

Ναι μεν το βελτιώνετε, αλλά πρέπει να προσθέσετε ότι κατ’ εξαίρεση μπορεί να γίνει αυτό, όταν ο έλεγχος δεν μπορεί να γίνει από υπηρεσίες επειδή αυτές δεν έχουν την αναγκαία τεχνογνωσία, άρα πρέπει να υπάρξουν ιδιωτικές εταιρείες, οι οποίες την έχουν. Όμως κατά το δημοσιονομικό έλεγχο πρέπει οπωσδήποτε να παρίσταται υπάλληλος της Υπηρεσίας Δημοσιονομικών Ελέγχων. Αυτή η παρουσία θα μπορούσε να θεραπεύσει το πρόβλημα συνταγματικότητας το οποίο δημιουργεί η συγκεκριμένη διάταξη και δεν είναι διόλου δύσκολο να το προβλέψετε αυτό το πράγμα, ώστε η παρουσία του να αποτελεί εγγύηση, για να μπορέσει από εκεί και πέρα να τηρείται η διάταξη του Συντάγματος σύμφωνα με το άρθρο 25 παράγραφος 1.

Σας ευχαριστώ πολύ.